Ik ben zo vrij te veronderstellen dat accordeonist en componist Hartwin D’hoore niet echt meer voorgesteld hoeft te worden: de man is intussen toch al een decennium prominent in ons folkwereldje aanwezig en liet ons, met het Trio D’hoore een viertal heel fraaie platen na. Sinds hij Vlaanderen voor Estland verruilde -de Liefde, dat is toch schoon! en daar de band EstBel vormde, kwamen daar nog eens twee platen bij en nu is hij er, eigenlijk voor het eerst, onder eigen naam, al stelt hij zich voor als de leider van een trio dat zijn naam draagt. De andere twee muzikanten zijn gitarist Carlos Liiv en violiste Sofia Liis-Kose, beide Esten en zeer gewillige meegangers in de muziek van Hartwin dien zich, dat kun je nu wel zeggen, intussen met een heuse eigen stijl manifesteert.

De basis van de muziek blijft onmiskenbaar Vlaams, al zijn er gaandeweg flink wat Nordic-invloeden binnengeslopen en al kun je ook horen dat Hartwin tijdens zijn verblijf in Estland flink wat van de Noordse sfeer en melodieën heeft opgesnoven. Dat de bijzonder fraaie natuur van zijn nieuwe thuisland daarin een nogal belangrijke rol speet, ligt eigenlijk voor de hand: een componist schrijft over de dingen die hem omringen, die hem blij of triest maken, enfin, hij vertaalt zijn gevoelend. Dat uit zich op deze plaat in nummers die eerder weemoedig klinken en dus een soort heimwee verraden. Vooral in het door harmonium aangedreven “Ösel Valss” klinkt die weemoed door, terwijl je elders vooral de tot stilte en eerbied aanzettende natuur voelt weerklinken.

Met onze beperkte kennis van wat ons omgeeft, zouden we dan geneigd zijn een soort “grijze” plaat te verwachten, maar daar is in deze niks van aan, integendeel: “Valge Valgus” -de titel betekent zoveel als “Wit Licht” is een kleurrijke plaat, die bij momenten zelfs tot dansen aanzet, omdat het heen- en weer-spel tussen accordeon en viool danig gevarieerd is en door de gitaar op de rails gehouden wordt.

Als ik dan de optelsom maak, dan hoor ik een instrumentale plaat, die met haar negen nummers uitsluitend fraaie composities bevat, die je de volle 35 minuten helemaal in de ban houden. Wie even wil proeven: het wereldwijde web en de facebook pagina bieden enkele hele leuke hapjes aan, waarmee je de nieuwe Hartwin D’hoore kunt leren kennen. Ik vind ze alweer prima, ook al omwille van de fijna manier waarop Jeroen ‘Geronimo” Geerinck de hele handen in de studio ineen geknutseld heeft. Kijk, we zeggen hier al een tijdje dat onze folk- en jazz artiesten bij de wereldtop behoren en deze plaat is daar nog maar eens een bewijs van. Zalige stuff !

(Dani Heyvaert)